Column Bart Obbels : 'Vanuit het duivennest… Over gouden kronen en houten benen'
Column Bart Obbels : 'Vanuit het duivennest… Over gouden kronen en houten benen'
'Queen Elizabeth II is overleden en we zullen het allen geweten hebben. Vier miljard tv-kijkers, maar vooral een massa mensen die rouwde in alle uithoeken van de wereld tot waar de tentakels van het Britse imperium nog stevig zijn verankerd. Het getuigt dat niet alle koloniale veroveringen uit het verleden per definitie een boek met louter zwarte bladzijden is. The Queen was graag gezien, enorm graag gezien. Daar kan zelfs de fanatiekste anarchist niet omheen.
Omdat mijn twee geliefde grootmoeders monarchisten waren, heb ik die microbe enigszins meegekregen en heb dus geen probleem met ons eigen koningshuis. Een monarchie is in mijn ogen het symbool van eenheid van een volk. Iedereen achter de koning en zijn nationale vlag. In België lukt dat alleen als de Rode Duivels in de eindronde van een EK of WK geraken, anders is die eenheid ver zoek. Maar dat is een ander verhaal.
De dagelijkse kost in de media van de jongste dagen stond volledig in het teken van het Britse koningshuis en het overlijden van de Queen Mother. Koningin Elizabeth was inderdaad de moeder van alle Britten. Dat beloofde zij althans te zijn bij haar kroning en hield 70 jaar lang haar woord. Dat kon omdat Elizabeth nooit haar politiek of eender ander gedachtengoed profileerde. Een moeder moet zich alleen maar ontfermen over haar kinderen en dat deed ze. Het respect dat ze hiervoor oogstte, vertaalde zich in de begrafenis van de eeuw.
Rest nu de vraag Queen Elizabeth een gelukkig leven had. Een volledig leven in weelde en elke wens een vingerknip verwijderd, dat zegt toch voldoende. En toch maak ik me de bedenking dat zij een koningin was in een gouden kooi. Neem nu de hoge hekken rond Buckingham Palace. Die houden het volk op veilige afstand, maar bakenen ook de vrijheid van zijn inwoners af.
Doorbomen op deze gedachtegang brengt me bij een opmerkelijke figuur uit mijn jeugdjaren, namelijk de Neppe. Hij woonde in Grobbendonk in de Del in een klein rijhuisje. De Neppe had een houten been zoals je dat alleen 50 jaar geleden zag. Op jonge leeftijd geraakte hij op zijn moto betrokken bij een aanrijding met een vrachtwagen en verloor daarbij zijn been.
Was de Neppe op zijn beurt een gelukkig mens? Ik vermoed van wel. Hij kon niet rekenen op een doedelzakspeler die hem elke morgen kwam wekken door een deuntje te spelen bij zijn raam wat koningin Elizabeth wel wenste en kreeg. Ik vermoed dat de Neppe zelfs geen wekker had, maar gewoon opstond wanneer hij wakker werd. Ik vrees dat beiden niet veel overeenkomsten hadden in hun leven, buiten eentje: hun geloof in God. Beiden waren er als gelovigen van overtuigd dat een ‘goed’ mens een leven na de dood krijgt. En dat ‘goed’ moet je verdienen tussen geboorte en de dood. Ik ga ervan uit dat beiden daarin slaagden. Wetenschappelijk staat het wel vast dat we naakt worden geboren en naakt zullen sterven. Niet meer of minder. Gelovigen gaan een niveau hoger. Aan de poorten van hun hiernamaals, waar iedereen gelijk is, zullen de koningin en de Neppe zonder titels of aardse weelde aankloppen. Elizabeth zonder gouden kroon en de Neppe zonder houten been.' Bart OBBELS journalist/ / NNieuws
Beelden Sky News.
